Dag 35 van Stroncone naar Calvi del Umbria

Vandaag de zwaarste tocht aller tijden. Temperatuur 35 graden of meer. Ca. 1100 meter klimmen en ook weer dalen en meer dan 21 km in totaal lopen. We starten om 6.15 uur (het is nog donker). Te vroeg om te ontbijten in het hotel. We hebben alleen brood met kaas, zoete broodjes (brrrrrr) en water. Geen koffie!
De paden zijn steil en liggen vol met gravel of losse stenen. Het is constant balanceren. Erg vermoeiend. Op 900 m komen we in een parkachtig landschap terecht. Prachtig. Van hieruit is het constant afdalen. Over asfalt. Grrrrrr....
Inmiddels hebben we er al ca 20 km opzitten. Plotseling stopt er een Fiat bij Joop. De vrouw, Adriana, vraagt of ik alleen ben. Ehhhh.... ik vertel dat Wilma er ook nog aan komt. Ze zegt dat we mee kunnen rijden en ze keert de auto.Ik snap er niets van. Deze lift komt wel heel goed uit. Maar dan komt de aap uit de mouw. Deze vrouw is de eigenaresse van de B&B waar we verblijven (gisteren is door de receptie van ons vorige hotel een kamer gereserveerd in dit B&B). Ik begrijp dat ze naar de kapper moet en dat ze wil voorkomen dat we aan de gesloten deur staan. OLH moet me maar vergeven als de reden anders is... Daarom heeft ze ons maar opgehaald.
Zo gaat dat in Italië. Zaken worden makkelijk via het officieuze netwerk geregeld. En als je je afvraagt of het wel geregeld is en/of het allemaal wel duidelijk is.... niet doen. Het is gewoon geregeld. Op een of andere manier. Maw mensen zijn erg behulpzaam. Zeker als het gaat om pellegrinis (pelgrims), waar wij ons toe mogen rekenen. Adriana kan amper Engels of Duits. Toch weet ze ons snel en efficiënt duidelijk te maken wat en hoe ze eea wil. Haar B&B is splinternieuw (dwz gerestaureerd), smaakvol ingericht en ligt in het centrum. Het is werkelijk schitterend uitgevoerd.
Calvi is wederom een mooi oud dorpje en vanuit het dorp kijk je uit over de omgeving. Net zoals zoveel andere plaatsen is het levendig. Groepjes mensen die zitten te kletsen, kinderen die spelen. Mannen die kaarten bij de Bar (we hebben nog nergens kaartende vrouwen gezien...). Ik, Joop, zit me af te vragen waarom ik eigenlijk niet meer kaart.

Honden en hekken
Italianen hebben iets met hekken en honden. Elke erf is omgeven door een hek. Het ene nog imposanter dan het andere. De toegang is het liefst voorzien van een elektrisch hek. Daar ergens in de buurt staat ook nog een bordje met de tekst 'videobewaking'. Alleen de videocamera's zijn vaak nergens te zien !! Vreemdelingen komen er dus niet zomaar in. De meest hekken zijn echt lelijk en amper of niet onderhouden. Regelmatig zie je dat er alternatieve materialen worden gebruikt voor het hek. Wapeningsnetjes (die normaliter worden gebruikt in beton) zijn favoriet. Maar ook bedspiralen en ander afval wordt gebruikt. Het is duidelijk: de grens moet gesteld worden en hergebruik staat hoog in het vaandel. Wat te doen als er iemand in de buurt van het hek komt of er zelfs binnen. Juist ja, daarvoor zijn honden uitgevonden. Ook dat wordt met een bordje geïllustreerd: 'Attentione el cane'. Soms worden ook ganzen, eenden of kippen gebruikt.....
Het geblaf wordt soms overgenomen van het ene op het andere erf. Een soort van wave. De honden zijn daarbij erg agressief. Dwz binnen het hek. Zodra ze buiten het hek komen, interesseert het ze meestal niets wie je bent en wat je komt doen. We hebben meegemaakt dat en hond agressief naar ons blafte, het hek passeerde, acuut ging liggen en ons met trouwe ogen aankeek. Watje...
Heeft dit met territoriumdrift te maken of met het feit dat honden vreemdelingen alleen door tralies zien... ? Ik weet het niet. Op een of andere manier maakt dat het wandelen minder aantrekkelijk.