Dag 43 Slotbeschouwing

Wat laten we achter:
• veel zweetdruppels en ander afval.
• onze voetstappen (ca. 1.500.000 p.p)
• allerlei pijntjes en ongemakken
• de nodige eurootjes
• een snoertje van de oplader wat we kwijt raakte
• gewicht. We zijn allebei 1-2 kilo’s lichter geworden
• het vrije gevoel.

Wat we meenemen uit Italiëzijn de herinneringen aan:
• de prachtige natuur, vooral de mooie vergezichten
• de leuke contacten met de mensen die we ontmoet hebben
• de mooie stadjes, kerken, kloosters etc.
• de enorme invloed die het geloof in Italië heeft of heeft gehad(ten koste van hoeveel mensen zal dat zijn gegaan?)
• de nalatenschap van Franciscus die zoveel mensen nog bezighoudt.

Met zijn tweeën zes weken lang 24/7 optrekken is natuurlijk niet niks. Aan de andere kant we kennen elkaar meer dan 36 jaar waarvan we inmiddels 24 jaar getrouwd zijn. Natuurlijk hadden we wel eens wat irritaties. Over de route, over het links of rechts van de weg lopen. Over dingen die Joop weer eens niet goed verstond (en/of wilde begrijpen). In elk geval geen grote conflicten. En dat is toch een verdienste van ons twee. Hebben we onze relatie verdiept, dwz ernstige filosofische discussies gehad over ons en onze relatie. Jawel, maar niet meer/minder dan thuis. Op dit punt kan de lezer geen vuurwerk verwachten.

Wanneer je elke dag loopt dan kom je in een bepaalde kadans/ritme.
Opstaan, krantje downloaden, het weer natrekken, wassen, insmeren (factor 50), inpakken, ontbijten (nou ja), betalen en vertrekken. Vervolgens proviand inslaan bij de eerste de beste alimentari (locale kruidenier) waaronder pizza (als dat er is), brood, (drink)yoghurt, fruit. En dan lopen.
Het lopen is het minst moeilijk. Je zet gewoon de ene voor de andere voet. Voortdurend let je op waar je je voeten neerzet. Wilma let daarbij meer op de omgeving dan ik. Ik ben meer een buffel die gewoon doorgaat zonder ergens op te letten. Zeker bij klimmen of dalen. Om het uur stoppen om te drinken/eten, plasje doen. En doorgaan. De eerste uren moet je echt door. ’s-Middags wordt het vaak te warm. En is het niet echt leuk. Wat ook niet leuk is, is over asfalt lopen. Voor je voeten zit er geen ‘variatie’ in. Dat heeft mij, Joop (pas na drie weken) blaren opgeleverd. Compeed biedt een oplossing, maar blaren kunnen de pret ernstig verstoren.
Foto’s maken gaat gewoon tussendoor. Op een gegeven moment wordt dat minder. Wat moet je ermee en het is allemaal mooi.

Uiteraard hebben we onderweg contact gehad met andere mensen. Soms hadden we dagen dat we echt niemand tegen kwamen. Op verharde wegen soms uren geen auto gezien. Pas op het trace Florence Rome werd het wat drukker. De contacten met andere pelligrini’s was hartelijk en met name gericht op praktische zaken. Het lijkt alsof Italianen niet veel lopen. Op de hele route (700 km) zijn we niet meer dan vier nationaliteiten tegen gekomen. Een groepje Duitsers maar meestal individuele groepjes/stellen. Bij elkaar zo’n 30 à 40 mensen. We hebben de Italianen in de dorpjes ervaren als bescheiden, hartelijke, behulpzame, humoristische mensen. In de dorpjes merk je dat de onderlinge sociale band heel sterk is. Echter de driving force komt wel van de vrouwen (girl power). Zij zijn het die de zaak bestieren, nemen meer initiatief, spreken gemiddeld beter Engels en acteren vaak op de achtergrond. De mannen vinden het wel goed zo.... althans zo lijkt het. Wat we gehoord hebben, is het toch een conservatieve maatschappij. De vrouwen binnenshuis en de mannen buiten.

Maar we hebben zowel met elkaar als met de mensen die we ontmoet hebben en alles wat we gedaan hebben, ervaren als een "harmonieuze" reis.

En nu, gewoon weer thuis, lekker aan het werk!