Dag 31 van Don Bosco naar Poggio Bustone

Een bewolkte en regenachtige dag. Altijd weer spannend, maar achteraf blijkt dat we nauwelijks een spat regen krijgen. Al met al hebben we dus al ruim 4 weken geweldig weer. Ongeveer 3 bewolkte regenachtige dagen gehad, waarin we nauwelijks nat zijn geworden. Een week die erg warm was. Maar verder perfect weer voor in de bergen.
Wederom een prachtige wandeling met regelmatig uitzicht op het Rieti dal. Tijdens een steile afdaling val ik (Joop) en verdraai mijn knie. Shit.... maar ik voel verder geen pijn.
Ons hotel is wat moeilijk te vinden maar zoals elke dag komt alles weer goed!!! De beheerder heet Feliciano. Een leuke gespierde man met lachende ogen. In overleg met Feliciano kiezen we voor halfpension. Ik onderhandel er nog een 'cold beer' bij. We zijn de enige in ons ostellaria (zojuist komt er toch nog iemand binnen vallen). Dat voorzien is van een traplift van kelder tot helemaal bovenin. Het lijkt wel een bejaardenhuis. Maar alle voorzieningen zijn aanwezig. Dwz wifi alleen bij de receptie. We hebben zelfs (alweer) een kledingkast op onze kamer van meer dan 3 m hoog. Hoe we onze kleding dan op moeten hangen, wordt verder niet uitgelegd.
We eten in het restaurant van Feliciano. Zijn mama heeft gekookt. Het smaakt erg goed. Tijdens het eten komt mijn knie ter sprake. Feliciano besluit dat ik naar de apotheek moet maar heb niet zo'n zin. Resoluut maakt hij een kast open. Haalt een reuzen hansaplast te voorschijn. Van 50 cm bij 10 cm en vertelt me (althans zo begrijp ik het) dat je daarmee een knie kunt fixeren. Mijn knie wordt ontbloot en voordat ik het weet zit de hansaplast er omheen. Zo strak dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Als Feliciano de schaar zoekt, trek ik snel de hansaplast eraf en doe hem snel wat losser. Jeminee.... nou weet ik hoe het voelt als je met tape onthaard wordt. Das echt geen pretje.
Verder staan in het restaurant allerlei boeken over de Franciscus routes. Dat geeft weer inspiratie voor een volgende keer.
Als we naar buiten lopen kijken we uit over de Rieti-vallei. Alsof je vanaf 500 m hoogte over een vallei uitkijkt. Daar valt niets aan toe te voegen.
's-Nachts begint mijn knie weer op te spelen. Ik besluit de tape eraf te halen. Jee..... ik ben gelijk weer klaar wakker, maar dan zonder haren op mijn been. Het wordt toch nog een onrustige nacht.